زندگی خیلی از کارآفرینان را که ورق می‌زنیم، اغلب‌شان از زندگی زیر صفر تلاش خود را شروع کرده‌اند و حالا به‌عنوان یک کارآفرین مطرح هستند؛ هم چرخ زندگی خود را می‌چرخانند و هم به بهبود کیفیت زندگی دیگران کمک می‌کنند.
بی‌بی‌زینب از دیار سیستان و بلوچستان یکی از این کارآفرینان برتر کشور است که حالا نامش با سفال‌های کلپورگان گره خورده است. کسی که گمان نمی‌کرد یک روز به‌عنوان کارآفرین هم زندگی خودش را تغییر دهد و هم سرنوشت روستا و اهالی روستایش را. او در ۲۵کیلومتری شهر سراوان در روستای کلپورگان زندگی می‌کند؛ روستایی که قدمت سفال‌هایش به ۷هزار سال پیش بر‌می‌گردد، اما تنها کسی که موفق شد ارزش واقعی این سفال‌ها را بشناسد و به این وسیله روی خوشی برای کلپورگان هدیه آورد، همین بی‌بی زینب است. البته قبل از اینکه بی‌بی زینب پی به ارزش این سفال‌ها ببرد، اوضاع مالی خوبی نداشت؛ یکی از ۵فرزندش معلول بود و همسرش هم توان کار کردن نداشت؛ به‌خاطر همین مجبور بود خودش به سختی چرخ زندگی‌اش را بچرخاند، اما بعد از اینکه شروع به ساختن این سفال‌ها کرد و در جریان یک بازدید مسئولان بهزیستی مشمول دریافت وام برای راه‌اندازی کسب‌وکارش شد، زندگی‌اش تغییر کرد. او با ایجاد کارگاهی تولید سفال‌های سرخ‌رنگ منطقه‌اش را با جدیت دنبال کرد.
کارگاه بی‌بی زینب در میان نخلستان‌های سر به فلک کشیده روستای کلپورگان است؛ آنجایی که کمتر کسی فکر می‌کند اینجا زنی با دستان ظریف و چهره ساده‌اش توانسته نامش را به برترین کارآفرینان کشور اضافه کند؛ بانوی جوانی که به جرأت می‌توان گفت فقر از او یک کارآفرین کارکشته ساخته است. از مددجویان بهزیستی است و با همان وام اشتغال‌زایی بهزیستی هم توانسته چراغ کارگاه کوچکش را روشن نگه دارد و برای زنان سرپرست خانوار منطقه شغل ایجاد کند. ابزار کارش کاسه‌ای کوچک و تکه‌ای چوب است به همراه خاک روستای خودش. او می‌گوید:« درست است ابزار کارمان خیلی پیچیده نیست، اما ساختن این کوزه‌های زیبای قرمزرنگ هم کار هر کسی نیست. ما توانستیم با ساخت همین کوزه‌ها و بازاریابی آنها، شغلی امن برای زنان روستا ایجاد کنیم.»
حالا بی‌بی زینب یکی از کارآفرینان مطرح سفال کشور است که به‌خودش قول داده داوطلبانه این هنر زیبای بومی را به علاقه‌مندان و کسانی که نیاز دارند کسب‌وکاری برای خود راه‌اندازی کنند، یاد دهد: «خیلی‌ها از اقصی‌نقاط کشور و حتی دنیا برای دیدن سفال‌های ما به کلپورگان سفر می‌کنند. روستا هنوز زیرساخت‌های پذیرایی از گردشگران را ندارد و من از همه مهمانان در خانه خودم پذیرایی می‌کنم. ما بلوچ هستیم و قدم مهمان روی چشم‌هایمان جا دارد.»