لعاب کاری سفال
یکی از پیچیده‌ترین مراحل در هنر سفالگری لعاب کاری می باشد زیرا در این فرایند ، تعداد زیادی از مواد معدنی بر یکدیگر اثر میگذارند و طیف وسیعی از ترکیبات را به وجود می آورند.
خاکستر : اکسیدهای موجود در خاکستر حاصل از سوزاندن چوب، باعث ایجاد سطحی چند رنگ بر روی سفال‌های پخته‌شده می‌شوند.
سبز بیدی : لعاب‌های براق و شفاف که معمولا به رنگ سبز، خاکستری، آبی یا زرد کهربایی هستند. رنگ آنها از وجود اکسید آهن در ترکیب آنها حاصل می‌شود.
چون: نوعی لعاب کدر با رنگ معمولا آبی روشن است و سطحی به‌ظاهر نرم و درخشان ایجاد می‌کند. رنگ این لعاب مانند لعاب سبز بیدی به آهن موجود در ترکیب آن وابسته است.
قرمز مسی: برای حصول این رنگ قرمز و درخشان به پخت با شعله‌ی کم نیاز است.
لعاب کریستالی: زمانی که گرانروی لعاب مذاب کم باشد، بلورهایی شناور در لعاب شیشه‌ای ایجاد می‌شوند. لعاب‌های شامل تیتانیوم، روی، یا ولاستونیت تمایل به تشکیل بلور حین پخت دارند.
ماژولیکا: یک لعاب سفید خالص و کدر بر پایه قلع یا زیرکونیم است.
لعاب ترک‌نما : این لعاب نیازمند یک فلاکس با خاصیت قلیایی بالا است تا ظاهر ترک‌دار خود را ایجاد کند.
لعاب نمکی : افزودن سدیم به محفظه‌ی kiln هنگام پخت ظروف لعاب نخورده، یک سطح ناهموار (پوست پرتقالی) را نتیجه می‌دهد.
شینو: رنگ‌های مختلف و طبیعت‌گرای لعاب شینو از ذوب زودهنگام مقادیر زیادی از سدیم در پخت در یک اتموسفر کاهنده بدست می‌آید.
تِنموکو: مقادیر متغیر آهن، رنگ‌های مشکی، قهوه‌ای تیره، یا زرد کهربایی این لعاب درخشان را نتیجه می‌دهد.
روش های لعاب زنی
روش غوطه وری :
در این روش به مقدار زیادی دو غاب لعابی نیاز است و لعاب باید در ظرف بزرگی تهیه شود تا بتوان به راحتی بدنه های سفال را در آن غوطه ور کرد.
روش لعاب زدن با روش اسپری کردن یا پیستوله کاری :
این روش بهترین روش لعاب زدن بدنه های سفالی با ابعاد بزرگ است و مزیت آن این می باشد که حداقل مقدار لعاب مصرفی و پوشش یکدست آن می باشد.
روش لعاب زدن با قلم مو :
این روش برای قطعاتی کوچک و یا تعداد محدودی از سفال مناسب است.همچنین برای تزیین روی بدنه سفال از این روش استفاده می شود.
روش ریختن دو غاب بر روی بدنه سفالی :
در این روش نسبت به روش غوطه ور لعاب کمتری مورد استفاده قرار می گیرد و فرآیند این نوع لعاب کاری نیز بیشتر برای داخل بدنه های تو خالی کاربرد دارد.